Kunst in Veere
Marion Crezée

Marion Crezée   † 2025  www.mcrezee.com


In Memoriam, door Daniëlla Kreiken 


Tot voor kort reed er een stoere vrouw met een pittige rijstijl in een scootmobiel rond in Veere.

Hobbeldehobbel ging het in de Oomstraat en over de Kaai. Ze was klein van postuur en daarom nam elke kei de gelegenheid om haar eens ongenadig de lucht in te gooien vanuit haar rollend voertuig. Zo' n woord gebruikte ze zelf graag: ongenadig!

En dan lachte ze ook een beetje.

Ook een term als ridicuul of 'niet comme il faut' schuwde ze niet. Logisch, want ze had een sterke mening en ze had een rijk palet aan adjectieven. En of het nu in het Frans, Engels of Nederlands was maakte niet uit; ze deed dat moeiteloos. En tegelijk met die adjectieven kwamen haar zelfspot en verbazing eruit; ze was pittig en betrokken maar kon de beperkingen van alles wat ze wilde ook inzien. Relativeren is ook een kunst.


Marion Crezee, want over haar hebben we het, was kunstenaar, illustrator, docent aan twee kunstacademies en organisator van tentoonstellingen. ( De vrouwelijke vorm : kunstenares, illustratrice etc, gebruikte ze weinig meer, omdat dat minder gewicht in de schaal legde w.s.)

In Frankrijk, waar ze woonde met haar partner fotograaf Sjoerd Holsbergen, was haar belangrijkste tijd als kunstenaar, in Nederland gaf zij tekenles aan de academies in Amsterdam en Zwolle en in New York was zij vooral illustratrice. Het waren de jaren '70 toen de computer nog niet zijn intrede had gedaan. Handwerk en ambachtelijkheid stonden op een hoog niveau en in hoog aanzien. En als er iemand prachtig ambachtelijk kon tekenen dan was Marion dat wel!


Tijdens haar werkzame leven heeft Marion veel zien veranderen. Kranten en tijdschriften gingen steeds meer over op foto-illustraties en daardoor verdwenen de tekeningen. Het aanzien van en de waardering voor kunst werd in het algemeen steeds minder. Subsidies werden stopgezet. Particuliere aankopen, nog vrij algemeen in de vorige eeuw, werden dientengevolge ook schraler. Het leven van een kunstenaar werd moeilijker.

Na de dood van Sjoerd verhuisde Marion in 2017 naar Veere. Het royale 'leven als God in Frankrijk' was ze kwijt maar ze was tevreden, althans cerebraal, met haar kleine huis en nieuwe atelier. Zo kon ze nog best een aantal jaren verder.

Haar gezondheid hield alleen geen tred met haar energieke plannen en ze moest steeds vaker gebruik maken van mechanische hulp. " Wat een gedoe, zo'n traplift! Wat een gezeur, zo'n scootmobiel!" Het leven werd er niet eenvoudiger op.


Helaas, helaas. Marion heeft een virusinfectie niet meer kunnen overwinnen. Ze was ook moegestreden. Te weinig lucht kunnen ademen eist een zware tol. "Uitgeput" zei ze ook vaak. Omdat ze zo welbespraakt was kon ze de indruk wekken dat die conditie in haar hoofd zat. Maar het zat in haar lijf.

Lieve Marion, we zullen je missen. En als ik in de toekomst nog eens een scootmobiel zie rijden op de Kaai zal ik vast en zeker denken dat jij het bent. Met je hoed. En je sterke plannen.

Ik zie een mooi silhouet. Je was een mooi mens!